Bir kitapta okumuştum, kız aynen şöyle diyordu
"Ben ne zaman annemin sahip olduklarına sahip olacağım? Beni gerçekten seven bir eş, dünyalar güzeli bir kız çocuğu ve huzurlu bir yuva..."
Sahi huzur için ne gerekli ?
Kaçmak yetmiyor, gemileri yakıp gitmek falan onu denemeyin boş verin.
(nereden mi biliyorum 😄 tecrübeyle sabit hatta doğru orantılı...)
Ayrıca herkesin huzuru kendine. Mutlak huzur yoktur ki insan karakteri, yaşamı, hayat tarzı, hayatın getirdikleri götürdükleri, bıraktıkları ... Bunlara göre huzur arayışın değişir. Çünkü hayallerin gerçekleşmediğinde beklentilerin değişir. Huzuru başka şeylerde araman gerektiğini fark edersin.
Evet ilk başta o kitaptaki cümledekini mutluluğun tanımı sandım. İnsan değişir, gelişir, olgunlaşır, başkalaşır. Değilmiş işte. Mesela bir insanın özgür olabilmesi kendine yetebilmesi hesap vermemesi bile huzurmuş. Seni yoran, sana direten ısrarcı insanlardan uzaklaşabilmek, her şeye yetişmeye çalışmamak, bir şeyleri anlatmaya çalışmamak, yanlış anlaşılmamak, bir fincan kahve keyfinin bile bölünmemesi veya bir saat deniz kenarında bankta oturabilmek kendini dinleyebilmek bile huzurmuş. Kimsenin acısını dindirmeden bir kere de sana gel buraya bakayım diyebilen, başını omzuna koyabileceğin gerçekten, kafanda minicik bir soru işareti bırakmadan kayıtsız güvenebileceğin birinin olması onun yanında dünyanın geri kalanının umrunda olmaması huzurmuş. Maddiyattan uzak, maneviyatı içselleştirebilmiş birilerinin kaldığını görebilmek, iki kıvırtan kadınlarla ve tek tomar parayla değişmeyecek insanlarla olmak. Çizgini ne yaşarsan yaşa koruyabilmek, hayata dair amacının özellikle umudunun bitmediğini hissetmek huzurmuş. Senin kararlarına saygı duyulması, ısrar etmeyen insanlarla yaşayabilmek, sevdiğini laf olsun diye söylemek yerine davranışlarla, verdiği değerle, fedakarlığı ile belli edebilen insanlara rastlamak, menfaat dolu pis yüreklerden uzaklaşabilmek, gitmen gereken insanlarda çok kalmamak, seni sadece sen olduğun için sevenin olması (bu saf sevgiyi bulmak cidden zor orası ayrı) ... bunlar huzurmuş.
Hayatta sadece şu cümleyi idrak edebilsek yeter, hoş idrak yolu iltihabı yaşayanlara ne söylesek boş ama.
"Aslında bütün telaş bir faninin ölümü unutmasının hikayesidir demişler."
